Martyna

Archiwum

Cytat

Długie szaty krępują ciało, a bogactwa duszę. Sokrates
I byłem królem. Lecz sen przepadł rankiem. William Szekspir (właść. William Shakespeare, 1564 - 1616)
Dalsza krewna: Czy śmierć to krewna? - życia pytasz się kochanie, tak krewna, ale dalsza, już na ostatnim planie. Sztaudynger Jan
Dla aktywnego człowieka świat jest tym, czym powinien być, to znaczy pełen przeciwności. Luc de Clapiers de Vauvenargues (1715 - 1747)
A ludzie rzekną, że nieba szaleją, a nieba rzekną: że przyszedł dzień Wiary. Cyprian Kamil Norwid (1821-1883)

aaaaLATANIE W KATARZEaaaa

Oj, stare to jak świat... Ale ostatnio nie piszę nic ponad to co muszę. Ostatnio mogę się pochwalić 2 miejscem w konkursie literackim. Jeśli się spodoba to powrzucam może coś jeszcze. Gdzieś na dysku mam "Ciemność", "Noc" i parę innych ;)
Miłego czytania ;)

_________________________

Wszędzie czerń, pustka, przygnębienie. Gdzieniegdzie kwiaty, wieńce, świeczki. Nikt nie przewidział, że to się tak skończy, że będzie koniec. Ona nie mogła się z tym pogodzić. Chciała krzyczeć z całych sił „NIE!”. Chciała się roześmiać, zrobić cokolwiek, by przerwać tą ciszę, to uduchowienie. Tylko ona znała prawdę i było jej z tym źle. Zamknęła się w sobie. Zwłaszcza, że wiedziała, iż jest winna.
Ludzie drgnęli i powstali. Rozpoczęła się uroczystość.

- Martyna, nie rób tego! – Julka po raz piąty przekonywała Martynę, że ten koleś może być niebezpieczny. – A jak cię zgwałci? Porwie? Zamknie gdzieś? Zagłodzi? Zabije? Boże!
- Jula, słońce, daj spokój. Dlatego właśnie chcę iść tam z tobą, żebyś w razie czego wiedziała co i jak. Przecież m@rcy$ nie może być 50 letnim dziadkiem, bo takich na czatach się nie spotyka. On jest na pewno normalnym nastolatkiem, zrozum! –Martyna wstała z pufy amerykanki i podeszła do okna. Rozejrzała się dookoła, jakby spodziewała się zobaczyć tam odpowiedź na nurtujące ją pytanie. Iść? Czy nie?
- Zastanów się, kobieto. – Julia także wstała i objęła przyjaciółkę. – Masz chłopaka a umawiasz się na randkę z drugim? Co ty sobie myślisz? – pogroziła dziewczynie palcem i, wiedząc, że będzie chciała jej przerwać, szybko dodała. – Pożałujesz tego. Piotrek cię zostawi i co?
- Po pierwsze, Piotrek się nie dowie. Po drugie, to będzie tylko miłe spotkanie w kawiarni. Po trzecie, muszę iść się przygotować. A ty czekaj na mnie w kawiarence „Słodycz”. Ok? – Martyna wpatrywała się w ekran komórki, wstała i poszła ku wyjściu. – Pa!
„Co ten głupek robi. I czemu tak szybko poszła?” Julka westchnęła.

Modlitwy, kazanie, pieśni. Amen. Niech tak się stanie. I niestety się stało.

- Halo? Halo?! Piotrek, musisz mi pomóc. Przyjdź na 17 do „Słodyczy”, to ważne bądź, nie zapomnij! Dziś!
- Co? Nie słyszę! Powtórz! Siedemnasta tak? A co się stało? Hej!?
Biiii… Bi… Biiii….

Komunia. Jak dawno nie przyjmowała Jezusa do swego serca. Dla Martyny to zrobi. Nie może spojrzeć rodzicom przyjaciółki w oczy. Choć nie wiedzą, co się stało, pewnie coś czują. Zaczęła dusić w sobie łzy. Jeszcze chwila, minuty… Zacisnęła spocone dłonie na wiązance lilii.

Martyna już tam siedziała. Zajęła stolik przed oknem, ten dwuosobowy, dla zakochanych. Miała być pół godziny wcześniej i była. A Marcela nie. Juli także, ale nie, idzie… A kto z nią?
Julka widząc, że zbliża się do kawiarni chwyciła chłopaka za rękę.
- Co ty? Julka?
- Ciii…. – przyłożyła mu swój palec do ust. – Nic nie mów.
Chłopak szarpnął rękę dwa razy, ale wysiłek poszedł na nic. Julka miała zbyt silny uścisk. Stanęli przed drzwiami, Jula kątem oka zauważyła, że Martyna powoli wstaje. Przedstawienie czas zacząć. Stanęła na wprost Piotrka i powiedziała mu prosto w oczy:
- Kocham Cię.
Piotrek stanął jak wryty. Mówi mu to najlepsza przyjaciółka jego dziewczyny… Popatrzył na nią. Boże, jaka ona jest ładna… Jakie ma piękne oczy, zgrabny nosek, pełne usta. Nachylił się ku niej, a Julka tylko na to czekała. Przywarła całym ciałem do warg Piotra i zaczęła go namiętnie całować. Oparli się o mur. Jego dłonie przebiegały szybko po jej policzku, włosach, karku. Odwzajemnił pocałunek. Zaczął ją obejmować mocniej i ciaśniej. Było mu cudownie, zresztą tak jak Julii.
Trzasnęły drzwi od kawiarni. Ze środka wypadła młoda, wściekła nastolatka. Oczy miała pełne łez.
- Ty gnoju! – wrzasnęła w stronę Piotrka, który natychmiast odskoczył od Julki.
A potem był huk, krzyk i ciemność.

Najpierw rodzina, potem znajomi. Podeszła do dołu w ziemi powoli, w zadumie. Ktoś stanął obok niej. Piotrek. Wrzucili lilie. Ona białe, on różowe. Symbol czystości, niewinności. Oni tacy nie byli. Pożegnali się na zawsze z Martyną.

- Martyna! Obudź się! Kochanie! – Piotrek pochylał się nad zakrwawionym, bezwładnym ciałem.
- Przepraszam, przepraszam! Ja…. – Julia wybuchła płaczem.

Odeszli od grobu razem. Ale wiedzieli, że już za późno. Dla nich. I na przeprosiny, tam pod kawiarnią też było za późno…

______________________

Hmmm... Toż to dopiero fantastyczne opowiadanie :). Nie jest złe, ale... jakoś nie przypada mi do gustu. Za wczesny koniec. Nie zdążyłem nawet poznać bohaterów. Można by to zdecydowanie rozwinąć, a zabijanie głównej bohaterki tak szybko jest jakieś dziwne... No, ale może tylko ja tak uważam. W każdym razie mnie się nie podoba, ale z chęcią przeczytam te dwa inne opowiadania ;).
Ja niestety mam słomiany zapał i muszę brać się tzn "krótkie i treściwe" bo inaczej nic z tego nie wyjdzie. A i cóż, uwielbiam motyw śmierci. Na konkursie także uśmierciłam 2 bohaterów, ostatnie wypracowanie - śmierć głównej bohaterki.

***
[fragment]
Ciemna noc, jedynie blask rzucany punktowo na ulicę przez latarnie. Nawet księżyc nie świeci. W taką noc zapewne nikt nie chciałby wychodzić z domu, czuło się tą tajemniczość, magię, ale zarazem straszność tego, co na dworze. W dodatku prognozowano silny wiatr, który już od popołudnia stopniowo przybierał na sile.
Mała wioska w Małopolsce. Kilka domków, dwie chaty kryte jeszcze strzechą, bliżej głównej ulicy nawet cztery wille bogatszych mieszkańców na co dzień miast. Kapliczka, szkółka, sklepik. W jednej z tych chatek, ukrytej w polach, do której prowadziła dróżka, zimą doszczętnie zasypana, wiosną i jesienią błotnista, zaś latem potwornie spieczona, rozgrywała się tragiczna scena. Starsza kobieta krzyczała co sił w płucach: „Pomocy!”, a dziecko, maleńka istotka trzymana przez nią na rękach i przyciśnięta do piersi zachłystywała się płaczem. W przerwach, między rozdzierającym wyciem, dziecko zanosiło się kaszlem tak strasznym, że zdawało się, iż już nie złapie oddechu. „Wytrzymaj maleńka!” zdawały się mówić duże, pełne łez i przerażenia oczy kobiety. Nie miała pojęcia, co robić, dziecko niewątpliwie było w krytycznym stanie. Była pewna, że wybawienie nie przyjdzie, że maleństwo umrze na jej rękach. Upadła na kolana i powtarzała jak mantrę: „Boże! Uratuj mą córkę! Boże!”.
-Tomek, wyskocz synu do Jóźwiakowej, obiecałam jej pieluszki dla tego maleństwa. A wiesz, jutro będzie już późno, pakujemy się i wyjeżdżamy. Weź komórkę, w razie czego dzwoń… O ile w tych polach zasięg będzie.
Trzasnęły drzwi, chłopak wyszedł, pomstując na swą uległość wobec matki. Zawsze taki był, co matka powiedziała, to robił. Ojcu umiał się postawić, ale kto nie umie się postawić inwalidzie na wózku? Wiedział, był pewien, że ojciec mu gówno zrobi. Dla ojca właśnie matka kupiła domeczek, marzenie życia, jak to określała w tej wsi. Nienawidził tu przyjeżdżać. Turystyczny telewizorek na baterie, radio. To była jego rozrywka. Nie było kablówki, Internetu, ba, nawet komputera. Boże, w tym domu nawet prąd, jedną fazą, był tylko na parterze! No i matka, która zaprzyjaźniła się z tą starą Jóźwiaczką, „młodą mamusią”. Latał jak chłopiec na posyłki, zanosił ziemniaki matce, kaftaniki Jóźwiakowej, jabłuszka matce, pieluszki dla córki Jóźwiakowej. I znów pieluszki, ciekawe, z czym będzie wracał? Z burakami? To było dla niego za dużo. Zamiast skręcić w polną dróżkę, poszedł prosto. Szedł już pięć minut, nie zwracając uwagi na nic, kiedy uświadomił sobie, że ta główna droga zaprowadzi go co najwyżej do autostrady, a wcześniej, do kapliczki. Był niewierzący, do kościoła, gdy był w mieście, nie chodził. Tu na wsi, matka zmuszała go do co niedzielnej katorgi. „Bo co ludzie powiedzą?!” Nie interesowało go, co powie o nim jakaś 80letnia staruszka. Ale musiał iść i już. Zawrócił z drogi, znów szedł prosto, skręcił w lewo, w tą właściwą dróżkę. Dął zimny wiatr, z nieba zaczynał prószyć śnieg. Przyspieszył kroku.
Twarz dziecka była sina od płaczu, oczy spuchnięte. Coś stuknęło, nagły podmuch wiatru zgasił świeczki, które oświetlały izbę.
- Halo! Jest tu kto?! Halo! – Tomek nie miał wątpliwości, że ktoś był. Świeciło się światło, a raczej świeczki, dopóki on sam ich nie zgasił, słyszał też przecież czyjś płacz. – Pani Jóźwiakowa! To ja, Tomek!
-Tomek? Tomeczek? Dziecko, ratuj mą Maję! Jej coś jest, ona się tak… dusi! – wrzasnęła kobieta i wybiegła z pokoju, wciskając ledwie żywe już dziecko w ręce Tomka. Ten najszybciej jak potrafił wyjął komórkę, wykręcił 112, podał adres, i w skrócie opisał sytuację. Pogotowie miało lada moment przyjechać. Otulił cieplej dziewczynkę, ułożył na poduszkach. Zapalił kilka świeczek, rozejrzał się po ciasnym pokoiku. Niewiele tu było sprzętów, stół, dwa krzesła, piec kaflowy, kołowrotek, krzyż. Na przeciwległej ścianie- łóżko, na którym leżała ta tak potwornie płacząca Maja i obok stara, drewniana kołyska. Sam, przez 15 lat wychowywany w luksusach, zabawkach, nowoczesnych sprzętach widział, że tu jest biednie. Usłyszał wycie syren, nie widział nigdzie kurteczki czy czegokolwiek dla małej, niewiele myśląc zdjął więc swoją bluzę i opatulił szczelnie dziecko. Chwycił swą kurtkę, krzyknął jeszcze „Jóźwiakowa!” i wybiegł z dzieckiem na ramieniu z domu. Karetka podjeżdżała pod dom, ostrożnie i powoli.
-Daj, szybko dziecko i wskakuj! Co jej jest? – zapytała młoda sanitariuszka. – Ma gorączkę?
-Yyy… Nie wiem.. Kaszle, tak, strasznie kaszle. I płacze. – Tomek był zdezorientowany. Jechał w karetce, obok maleńkiego dziecka i lekarki. Co on tu robił?
-Pan to pewnie tata, tak? Oj, jaki pan młody… - sanitariuszka uśmiechnęła się, widząc zdziwioną minę Tomka. – A dziewczynka ma prawdopodobnie zapalnie płuc, niestety, poważne. Jak ma na imię, nazwisko?
-Ja?? A tak, tak, oczywiście… Maja. Majunia Jóźwiak. Ma eee… 2 latka. – To były ostatnie słowa Tomka w karetce. Zamyślił się, a po chwili zaczął bezwiednie „Zdrowaś Maryjo”.
***
Proszę ;)
Jeju! Dziewczyno, ty jesteś przyszością narodu! Mega!! Bardzo mi się podobało ... te pierwsze ... dziwne ... pomyśleć musiałam trochę ... miało w sobie coś takiego ... ale świetne. A te następne ... normlanie, Exist, pisz dalej, Pisz!

Zgadzam się! Super! Wymyślić i ująć to w słowa... Świetne!:D

I co z tym konkursem? Zajęłaś coś?:)
Fajne, daj więcej!

Zgadzam się! Super! Wymyślić i ująć to w słowa... Świetne!:D

I co z tym konkursem? Zajęłaś coś?:) 2 miejsce - napisałam na początku.
Niestety, pracy nie mam, ponieważ została gdzieś tam.

Dzięki Wam bardzo, nie spodziewałam się :)
Pierwsze - za krótkie, o wieele. Drugie takie dziwne.
Ale ogólnie bardzo fajnie, ani nie przesłodzone, ani nic...
Exist napisała, ze specjalizuje się w utworach krótkich, więc musimy to zaakceptować. Ale na serio, to jest świetne.
Nie o to mi chodzi ;) Tylko, że jest wrażenie, jakby były niedopowiedzenia, ściskania ;) Ale ogólnie w pierwszym fajny pomysł.
>>„Wytrzymaj maleńka!” zdawały się mówić duże, pełne łez i przerażenia oczy kobiety.<<
'Wytrzymaj, maleńka'

"O ile w tych polach zasięg będzie."
W polach? Na polach, chyba...

"Wiedział, był pewien, że ojciec mu gówno zrobi."
To tak specjalnie? Nie bardzo lubię takie określenia w tekście pisanym, już gdzieś to mówiłam... Ale jak specjalnie - cóż, nie jest niepoprawnie, zatem masz prawo do takiego zwrotu.

>>„Bo co ludzie powiedzą?!” Nie interesowało go, co powie o nim jakaś 80letnia staruszka.<<
Tu nie jestem pewna, ale zdaje się, że 80-letnia.

>>Zawrócił z drogi, znów szedł prosto, skręcił w lewo, w tą właściwą dróżkę.<<
'w tę dróżkę', nie 'w tą dróżkę'.

Z błędów to tyle. Nie było ich dużo, jak widzisz, w dodatku nie były poważne. Cóż powiedzieć? Pierwsze opowiadanie mi się nie podobało. Nie bardzo to do mnie trafiło. To się bardziej nadawało na urywki filmu niż na tekst literacki, który - moim zdaniem - powinien być nieco... eee.. jaśniejszy, bardziej zrozumiały? Ale to mój odbiór, być może innym się podoba.

Za to drugi tekst był dużo fajniejszy. Może i nie mistrzostwo świata, ale jakaś akcja, ładne zdania, wszystko poprawnie. Podobało mi się.

Podsumowując - widzicie, Jasti nie na wszystkich się wyżywa :P