Ballada przygraniczna

Archiwum

Cytat

Długie szaty krępują ciało, a bogactwa duszę. Sokrates
I byłem królem. Lecz sen przepadł rankiem. William Szekspir (właść. William Shakespeare, 1564 - 1616)
Dalsza krewna: Czy śmierć to krewna? - życia pytasz się kochanie, tak krewna, ale dalsza, już na ostatnim planie. Sztaudynger Jan
Dla aktywnego człowieka świat jest tym, czym powinien być, to znaczy pełen przeciwności. Luc de Clapiers de Vauvenargues (1715 - 1747)
A ludzie rzekną, że nieba szaleją, a nieba rzekną: że przyszedł dzień Wiary. Cyprian Kamil Norwid (1821-1883)

aaaaLATANIE W KATARZEaaaa

Tak się zaczęła bieszczadzka ballada
– nad bezdrożami pani białolica,
półmrok rozświetla terkotem pepeszy :
Baligród, Cisna, Jabłonki, Komańcza
i ludzkie losy, zawieruch ruiny
mchem porośnięte kości, i wspomnienia
dziś – już na drobne – nie warto rozmieniać.
Dziś – przy ognisku pieśń jutra układać,
niech wraz się niosą, hen za połoniny
na powitanie jednego księżyca :
słowa okręgu – podwojona tarcza –
salwy chybione wrośnięte w buczyny
i przebiśniegi, których barwa cieszy.
Seledynowe wierzby rozzielenia
maj, z przymrozkami zaprawiony w harcach.
Potem : w brzezinach na moment przysiada,
topól zapachu chwilą się zachwyca,
na górskim szlaku podrywa dziewczyny
– niepowtarzlny, w swej krasie jedyny.
A świętojańskiej, Jan nabrawszy cieczy
wszelkie stworzenie kropidłem zaszczyca :
Najpośledniejszy, choćby wyszedł z cienia
– od bezokiego po światło owada –
może zaczerpnąć owej wody z garnca,
która uzdrowi, z wyboru wygnańca.
A gdy przekwitną spóźnione jaśminy,
to pozostanie dolin promenada
i miód spadziowy, co skutecznie leczy
dróg chorowitych wszelkie podrażnienia :
rodu Horeszków, quo vadis, Kmicica,
Zośki i strofek. Pisania granica
zlodowaciała na poezji szańcach,
by w suche deszcze mrozu krople zmieniać.
Dziś na bagnetach wysławiane czyny,
mogą jadynie swą wymową śmieszyć
i zabliźnionym ranom bólu zadać,
bo tak zaczęta się kończy ballada,
pośród szukanych na nowo pieleszy
i czterolistnej skarbu koniczyny.